Στη θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη, ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας περιορίζει ιδιαίτερα την ένταση της θεραπείας, ιδίως όταν πρέπει να χορηγηθεί αγωγή με ινσουλίνη. Ο υψηλότερος κίνδυνος αφορά τους ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, αλλά επηρεάζονται επίσης οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 υπό ινσουλινοθεραπεία. Τέλος, τα φάρμακα της ομάδας των σουλφονυλουριών (π.χ. γλιμεπιρίδη, γλιβενκλαμίδη) προκαλούν επίσης υπογλυκαιμία. Γενικά, όσο χαμηλότερη είναι η HbA1c, τόσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος υπογλυκαιμίας (βλ. Σχήμα 1).
Καλά νέα: Νέες μορφές χορήγησης γλυκαγόνης βελτιώνουν τις θεραπευτικές επιλογές για τις σοβαρές υπογλυκαιμίες.
Το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών (Polycystic Ovary Syndrom – PCOS) αποτελεί τη συχνότερη ορμονική διαταραχή σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας. Τα συμπτώματα του συνδρόμου περιλαμβάνουν την αύξηση των επιπέδων των ανδρικών ορμονών (υπερανδρογοναιμία), την αύξηση της τριχοφυΐας ανδρογενετικού τύπου, την εμφάνιση ακμής, τις διαταραχές της ωορρηξίας και του εμμηνορροϊκού κύκλου στα πλαίσια μιας ολιγομηνόρροιας, την εμφάνιση ωοθηκικών κύστεων, καθώς και την αυξημένη αντίσταση στην ινσουλίνη, την πρόσληψη βάρους ή την εμφάνιση δυσκολίων στην απώλεια αυτού.
Μία από τις ισχυρότερες τάσεις στον τομέα της ιατρικής του μεταβολισμού, που ακολουθείται πλέον από όλο και περισσότερους ανθρώπους είναι αυτή της διαλειμματικής νηστείας ή intermittent fasting. Η ιδέα της διαλειμματικής δίαιτας, ως μεθόδου απώλειας βάρους, βασίζεται στο χρονικό περιορισμό λήψης τροφής, χωρίς να καθορίζεται σαφώς το είδος του φαγητού.
Joint guidance on COVID-19 Vaccination and Osteoporosis Management from the ASBMR, AACE, Endocrine Society, ECTS, IOF and NOF
Η πανδημία COVID-19 έχει δημιουργήσει εμπόδια, καθυστερήσεις και προκλήσεις στη φροντίδα των ασθενών με οστεοπόρωση. Εν μέσω του εμβολιαστικού κύματος βιώνουμε καθημερινά ασθενείς που υπέστησαν τις συνέπειες της ιατρικής ¨απομόνωσης¨ και εν μέρει παραπληροφόρησης, ενώ η δυνατότητα εμβολιασμού εγείρει ερωτήσεις για το αν υπάρχουν περιορισμοί με τη θεραπεία της οστεοπόρωσης.
Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην παρακολούθηση και θεραπεία ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη είναι η εκτίμηση των νοητικών λειτουργιών σε βάθος χρόνου. Δεδομένα από μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες καταδεικνύουν διπλάσιο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας, τόσο αγγειακής όσο και νευροεκφυλιστικής αιτιολογίας σε ασθενείς με >20 χρόνια διάρκεια σακχαρώδους διαβήτη, ποσοστό που φαίνεται να υποτιμάται από το γεγονός του μειωμένου προσδόκιμου επιβίωσης λόγω της ίδιας της νόσου.
